Kwetsbaarheid

Vandaag liep ik vanaf het centrum naar mijn huis. Ik moest nog zeker een half uur lopen met een zware tas en een camera om mijn nek. Een gehuurde mooie lens die ik vanmorgen had gebruikt om portretten te maken. Ik praatte in mezelf: waarom heb ik geen rugzak bij me, waarom moet ik juist nu gaan lopen, ik had ook gewoon met de bus kunnen gaan. Kleine ongemakkelijkheden werden in mijn hoofd steeds groter. Het werd steeds warmer en de banden van de cameratas sneden in mijn nek. Maar het was de camera die me uiteindelijk hielp. Want ik kon er natuurlijk ook gewoon foto's mee maken. Vroeger maakte ik vaak straatfoto's. Voor de Telegraaf/Vrouw maakte ik zelfs dagelijks foto's op straat van mooi geklede mensen. Het was al lang geleden dat ik iemand op straat aan had gesproken om te vragen of ik mocht fotograferen. Misschien kon ik het niet meer. Ik herinnerde me de bijzondere gesprekken die er altijd op volgden. Een vrouw die na een jaar thuis zijn, vanwege haar ziekte MS, eindelijk naar buiten kon en straalde. Ik zie haar nu nog weleens fietsen in de stad. Mooie vrouw met een gekleurde sjaal om haar lange haren. De herinnering gaf me de kracht om even iets anders dan anders te doen. Een paar meter verderop zag ik een mooi echtpaar. Ze liepen de straat over, mijn richting op.
'Mag ik jullie fotograferen?'

'Nee doe maar niet', zei de vrouw. 'Ik zie er zo lelijk uit'

Ik vind je juist heel mooi en jullie zien er samen zo liefdevol uit.'

'Dankjewel', zei de vrouw, 'doe het maar dan. '